Yeni bir gün…
Yine bir gün…
Üşüyorum… Duygularımın soğuğu içime işlemiş,
Sarmış tüm hücrelerimi…
Duygularım üşüyor, benliğim değil…
Öyle bir üşüme ki ısınmaktan çok uzak, donmaya ise tek bir adım…
Titrek yüreğim varlığını belli etmek istercesine çarpıyor buzullarının arasında,
Ben buradayım der gibi…
Buradayım çıkar beni…
Titrerken duygularım birbirine çarpıyor ve dağılıyor parçalar halinde…
Her bir parça benliğimde yine ayrı bir yere dağılıyor…
Toplamakla uğraşmıyorum… Uğraşamıyorum…
Yorulmuş bir beden, o bedenin içinde buzlanmış bir yürek…
Tek bir darbesi kalmış tuzla-buz olmak için…
Tek bir darbeye kalmış yok olmak için…
Varlığını hissetmekten uzak bu yüreğin yok oluşu kimin umurundaki,
Benim bile olmazken…
Ben bile ısıtamazken yüreğimi, kim ısıtabilir tüm benliğimi?
Varlığımın yok oluşunu izlemek düştü bana…
Yokoluşumla var oluyorum son zamanlarda…
Canım yanmıyor… Üşüyorum…
İçime işleyen bu vebalı duygulardan kurtulmak sanırım eskisi kadar kolay olmayacak…
Bu ilk üşümem değil… Ama son olsun artık…
Son olması için benim sonum gerekse, sona yaklaştım ben artık…
Sonlarda var olma çırpınışlarım artık bitsin…
Bitsin bu içime işlemiş soğuk…
Bitsin kanımı donduran buzulların ortasında ki yalnızlık…
Bitsin içimde ki bu karanlık…
Bitmeli...
Bitmeliler…
Bitmeliyim…
BİTİRMELİYİM...[center]
Konu: İlk Üşümem DEğil Bu Ama Son Olsun Artık 
Ptsi Mart 09, 2009 2:45 am