son nefeste bile

birgün gideceğim bu şehirden
boş ve anlamsız yerlere
duvarlarına kimsesizlik çökmüş şehirlere
sokakları yalnızlık kokan,
bahçesinde mutluluk tohumları yeşeren,
insanların kendilerini dinleyebildikleri yerlere
umudunu yitirmemiş insanların yaşadığı yerlere...
ki birgün gidince buralardan
özleyeceğim seni en derinden,
belki gözlerim dolar seni düşününce,
küçük bir otel odasında
yatağın köşesine oturup
kimsesizce düşünürüm seni...
karşıda kırık aynam
soğuk giren pencerem
umrumda olmaz ki benim
başka düşüncelerim...
seni düşünür,seni yaşarım
başka şehirde,başka yerlerde...
nefes alamaz olursam birgün eğer
sana dönmüşüm demektir,
ve görürsen karşında eskisi gibi dimdik ayakta beni,
seni unutmuşum demektir...
lütfen ,bakma o zaman gözlerime
sen gözüme bakınca ben kötü olurum...
içimde fırtınalar kopar,
nefesim kesilir,elim ayağıma karışır,gözlerini görünce...
elini arar ellerim belki
uzak bir şehirde sen yanımda olmasa bile
sesini duyar kulaklarım sensizlikte
adını anarım son nefesimde...